Dzieje Apostolskie 2 (przemowa ap. Piotra)

Źródło

Pierwsze zaskoczenie - wcześniej napisane jest o gościach z wielu krain, ale Paweł zwraca się tylko do Judejczyków i mieszkańców Jerozolimy. Być może obcokrajowcy wyrażali zdziwienie, a Judejczycy pokpiwali z apostołów, że upili się winem - bo Piotr zresztą do tego nawiązuje. Nowo rodząca się religia najbardziej "kłuła w oczy" Żydów - i oni byli najbliżej ukrzyżowania, o którym Piotr mówi dalej.

(14) Na to powstał Piotr wraz z jedenastoma, podniósł swój głos i przemówił do nich: Mężowie judzcy i wy wszyscy, którzy mieszkacie w Jerozolimie! Niechże wam to będzie wiadome, dajcie też posłuch słowom moim.
(15) Albowiem ludzie ci nie są pijani, jak mniemacie, gdyż jest dopiero trzecia godzina dnia,
(16) ale tutaj jest to, co było zapowiedziane przez proroka Joela:

- jako pierwszy argument Piotr wykorzystuje werset z proroctwa Joela, który nie odnosi się do tego właśnie momentu, ale opisuje podobne zjawisko

(17) I stanie się w ostateczne dni, mówi Pan, Że wyleję Ducha mego na wszelkie ciało I prorokować będą synowie wasi i córki wasze, I młodzieńcy wasi widzenia mieć będą, A starcy wasi śnić będą sny;
(18) Nawet i na sługi moje i służebnice moje Wyleję w owych dniach Ducha mego I prorokować będą.
(19) I uczynię cuda w górze na niebie, I znaki na dole na ziemi, Krew i ogień, i kłęby dymu.
(20) Słońce przemieni się w ciemność, A księżyc w krew, Zanim przyjdzie dzień Pański wielki i wspaniały.

- ciekawa różnica: Joel pisze o dniu wielkim i STRASZNYM, Piotre cytuje to jako "wielki i wspaniały". Może dla wrogów Boga i Izraela ten dzień jest straszny, ale dla Piotra - wspaniały, bo zwiastuje rychłe nadejście Królestwa.
- inne ciekawe, szersze zagadnienie - jak podejść do tego niedokładnego cytatu i niejako wyrwania z kontekstu fragmentu, który akurat pasuje do sytuacji.

(21) Wszakże każdy, kto będzie wzywał imienia Pańskiego, zbawiony będzie.
(22) Mężowie izraelscy! Posłuchajcie tych słów: Jezusa Nazareńskiego, męża, którego Bóg wśród was uwierzytelnił przez czyny niezwykłe, cuda i znaki, jakie Bóg przez niego między wami uczynił, jak to sami wiecie,
(23) gdy według powziętego z góry Bożego postanowienia i planu został wydany, tego wyście rękami bezbożnych ukrzyżowali i zabili;
(24) ale Bóg go wzbudził, rozwiązawszy więzy śmierci, gdyż było rzeczą niemożliwą, aby przez nią był pokonany.

- zmiana tematu wypowiedzi - Piotr mówi o Chrystusie, o tym, że przedstawiciele jego słuchaczy popełnili wielki błąd i wydali Go na śmierć
- powołuje się na cuda i znaki, które były uwierzytelnieniem Jezusa - choć wielu ludzi nie wierzyło, że jst On Mesjaszem

(25) Dawid bowiem mówi o nim: Miałem Pana zawsze przed oczami mymi, Gdyż jest po prawicy mojej, abym się nie zachwiał.
(26) Przeto rozweseliło się serce moje i rozradował się język mój, A nadto i ciało moje spoczywać będzie w nadziei,
(27) Bo nie zostawisz duszy mojej w otchłani I nie dopuścisz, by święty twój oglądał skażenie.

- z Psalmu wynika, że Dawid mówi o sobie - ale Piotr stosuje to do zmartwychwstania Pana Jezusa, argumentując, że wiadomo, gdzie jest grób Dawida (i w domysle jego szczątki), ale jest też postać, której ciała nie ma

(28) Dałeś mi poznać drogi żywota, Napełnisz mnie błogością przez obecność twoją.
(29) Mężowie bracia, wolno mi otwarcie mówić do was o patriarsze Dawidzie, że umarł i został pogrzebany, a jego grób jest u nas aż po dzień dzisiejszy.

- użycie słowa "patriarcha" - trochę dla nas zaskakujące, bo mamy tendencję do myślenia tylko w tym kontekście o Abrahamie, Izaaku i Jakubie. Słownik powiada jednak, że greckie patriarchas πατριάρχης odnosi się do a)założyciela rodu (Dawid jest założycielem dynastii królewskiej) b) dwunastu synów Jakuba c) Abrahama, Izaaka i Jakuba.

(30) Będąc jednak prorokiem i wiedząc, że mu Bóg zaręczył przysięgą, iż jego cielesny potomek zasiądzie na tronie jego,
(31) mówił, przewidziawszy to, o zmartwychwstaniu Chrystusa, że nie pozostanie w otchłani ani ciało jego nie ujrzy skażenia.
(32) Tego to Jezusa wzbudził Bóg, czego my wszyscy świadkami jesteśmy;
(33) wywyższony tedy prawicą Bożą i otrzymawszy od Ojca obietnicę Ducha Świętego, sprawił to, co wy teraz widzicie i słyszycie.
(34) Albowiem nie Dawid wstąpił do nieba, powiada bowiem sam: Rzekł Pan Panu memu: Siądź po prawicy mojej,
(35) aż położę nieprzyjaciół twych podnóżkiem stóp twoich.
(36) Niechże tedy wie z pewnością cały dom Izraela, że i Panem i Chrystusem uczynił go Bóg, tego Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście.

- Piotr wiąże tu werset o nieprzyjaciołach z jasnym opowiedzeniem Żydom, że ono ukrzyżowali Chrystusa, zatem są Jego nieprzyjaciółmi - ale zaraz odpowiada im, że jest nadzieja, że mogą się nawrócić
- czyli metoda polega na tym, żeby ludźmi wstrząsnąć, a potem pokazać im nową drogę (i nie ma powrotu do poprzedniej rzeczywistości)